AFRİKA'NIN ZİRVESİNE YOLCULUK - 3

4. gün 4600 m deki Barafu Kampı' na taşınıyoruz. Bugün hepimizde biraz tedirginlik var. Çünkü bugün, bir sonraki güne, yani 26 Ekim’e bağlandığında bizim de zirve yolculuğumuz başlayacak. Artık hava bayağı soğuk, kapalı ve sisli. Rotamız, ara ara dik yerleri aşsak da, genelde yumuşak eğimli fakat kat edilmesi gereken mesafeler çok uzun ve oksijen azlığı hafif hafif kendini hissettirmeye başladığından daha kolay yoruluyoruz. Bu yükseklikte artık sadece çalılar ve tamamen Kilimanjaro Dağı’na özgü, insana adeta masal ülkesindeymiş hissi veren, garip görünümlü lobello ağaçları var.

Büyülü Lobello Ormanları

Barafu Kampı'na yaklaşırken rota ansızın keskin bir şekilde dikleşiyor, nitekim bu diklik yüzünden Barafu Kampı'nda diğer kamplara kıyasla dikkat çekici bir alan sorunu var. Çok sayıda tırmanış ekibi arazinin dikliği yüzünden çadırları dar alanlara, dip dibe kurmak zorunda kalmış. Ve tabii ki artık herhangi bir bitkiden eser de yok; her yer kayalık...

Bulutlarla içiçe, kayadan ibaret Barafu Kampı

Hemen akşam yemeği yemek ve tırmanış planı yapmak üzere toplanıyoruz. Ekibimizin en neşeli üyesi rehberimiz, tecrübeli dağcı Ertuğrul Melikoğlu, daha önce Kilimanjaro’ya tırmanmış olmanın verdiği rahatlıkla, bizlere, yerli rehberimiz Ernest ile birlikte, tırmanış planını anlatıyor. Bizler bugün onun kadar neşeli değiliz, hatta tedirginliğin yanısıra biraz gerginiz de... Kolay değil: bir kaç saat sonra dünyanın en yüksek dağlarından birinin zirvesine doğru yola çıkacağız ve tırmanışın bu safhası bugüne kadar aşılan safhalardan çok daha farklı ve zorlu olacak. Somurtuyor, sessizce Liderimizin verdiği tırmanış bilgilerini dinliyoruz. Eğer kendimizi gülmeye zorlayacaksak, ortamda ki yegane komiklik unsuru irtifa nedeniyle hepimizin suratının patates gibi şişmiş olması:) Öyle böyle değil, aslında (sonradan fotolarda da bariz olduğu üzere) çok komik görünüyoruz, içimden bunu düşünüyorum ama buna da henüz gülecek durumda değiliz.

Ertuğrul ve yerli rehberimiz Ernest zirve rotasının krater platosuna kadar çok dik olacağını söylüyorlar. İrtifanın etkisi heyecanla birleşince yemek yemek zorlaşıyor. Belki de heyecandan, o lokmalar boğazdan bir türlü geçmiyor. Ancak ne olursa olsun yemek ve sıvı almak zorundayız. Kendimizi zorlayarak zirve öncesi son akşam yemeğimizi yiyip, erkenden çadırlarımıza çekiliyoruz.

Kilimanjaro Dağı bir zamanlar 6000 m’yi geçen bir yüksekliğe sahipmiş, ancak bir kaç yüzyıl önceki bir depremin sonucu olarak artık 5895 m. Yine de, hala 6000 m.lik dağlar kategorisinde değerlendiriliyor. Bu dağı zor yapan ise sadece yüksekliği değil, büyüklüğü, yani “git git bitmemesi”:) Yoksa, pek çok dağa göre çok daha yumuşak eğimli, güvenli bir tırmanış rotası var. Eski bir yanardağ olması sebebiyle, dağın zirvesi de pek çok dağ zirvesinden farklı. Örneğin, Ağrı Dağı’ndaki gibi, aşağıdan bile ucu görülebilecek, sivri, belirgin, klasik bir zirvesi yok. Bunun yerine, en tepede devasa bir yanardağ krateri bulunuyor. Zirveyi bu kraterin çökmeden kalmış en yüksek ucu (“Uhuru Tepesi” diye bilinir) oluşturuyor.

Yaklaşık 7.5 saat sürmesi beklenen Zirve yürüyüşü 2006 yılının 26 Ekim gününün 1. saatinde başlıyor. Hava soğuk fakat açık. Elinizi atsanız yakalayacakmışsınız hissini veren ve tüm tırmanış boyunca bize eşlik eden yıldızlar, bu önemli günde de yolumuzu aydınlatıyor. Yağış ve rüzgâr yok, bunlar gayet iyi işaretler. Ağrı Dağı’nda da zirve yürüyüşümüz 26 Temmuz 2006’da ve aynı hava şartlarında başlamıştı. Bunu da güzel bir işaret olarak algılıyor, “umarım sonuç da Ağrı’daki gibi olur” diye geçiriyorum içimden.

Zirve Yolunda ilk adımlar